Οι Εμπρηστές

Με το έργο αυτό ο Φρις επιδιώκει, με την βοήθεια των αλληγοριών του, να επισημάνει την παθητικότητα και τη μοιρολατρία, την άρνηση αντιστάσεως του σύγχρονου κόσμου μπρος στους κινδύνους που τον απειλούν. Τυπικός αστός σε όλα ο ήρωάς του. Αδίστακτος, προκειμένου για την τσέπη του: χωρίς τον παραμικρό δισταγμό θα σπρώξει τον υπάλληλο του στην αυτοκτονία με την άρνησή του να τον βοηθήσει. Εγωιστής στο έπακρο: ευχαρίστως θα δεχόταν όλα γύρω του να γκρεμιστούν, να εξαφανιστούν, φτάνει να μείνει όρθιο το δικό του σπίτι. Φανφαρόνος, χωρίς το ελάχιστο αίσθημα ευθύνης: γυρνάει στις μπυραρίες και τα καφενεία διακηρύσσοντας την ανάγκη να κρεμαστούν οι εμπρηστές. Αναθέτει όμως το έργο αυτό σε άλλους, αποφεύγοντας ο ίδιος ακόμη και το μικρό δαχτυλάκι του να κινήσει γι’αυτό. Ζει με την ψευδαίσθηση της ασφάλειάς του, την περιφρούρηση της οποίας αναθέτει σε άλλους: στον κρατικό μηχανισμό, τους “πυροσβέστες” στην περίπτωσή μας. Ό,τι αποκλειστικά τον ενδιαφέρει είναι η άνεση και η καλοπέρασή του, η φροντίδα να μην παρεμβληθεί ποτέ τίποτα που θα τον έβγαζε από την κατάσταση της μακαριότητας που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του. Απο την μακαριότητα αυτή δεν είναι διατεθειμένος να απομακρυνθεί ούτε και όταν ο κίνδυνος όλα να ανατραπούν παρουσιάζεται άμεσος. Αγωνίζεται να βρει προσχήματα να τον κρύψει από τον εαυτό του. Οι εμπρηστές βρίσκονται μέσα στο ίδιο του το σπίτι . Στο βάθος δεν έχει καμία αμφιβολία για την ιδιότητά και τους σκοπούς τους. Δεν αντιδρά όμως, δεν παίρνει κανένα μέτρο άμυνας. Ελπίζει πάντα, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι αυτό που συνέβη στους διπλανούς του δεν είναι δυνατόν να συμβεί στον ίδιο. Αγωνίζεται απεγνωσμένα να πνίξει τον εσωτερικό του πανικό προσφεύγοντας σε κάθε είδους ψευδαισθήσεις

….Οδηγείται μόνος του στην καταστροφή.

Βάσος Βαρίκας, Κριτική θεάτρου, εκδ. 1972

Δείτε το Πρόγραμμα της παράστασης.